Μαυρίκιος

I

Όνομα αγίων της Ανατ. Ορθόδοξης Εκκλησίας.

1. Μαρτύρησε μαζί με εβδομήντα στρατιώτες επί Μαξιμιανού στην Απαμεία. Η μνήμη του τιμάται στις 27 Δεκεμβρίου.

2. Ένας από 45 μάρτυρες που μαρτύρησαν στη Νικόπολη της Αρμενίας επί Λικινίου (307 - 323). Η μνήμη τους τιμάται στις 10 Ιουλίου.

II

(; – 602 μ.Χ.). Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (582-602). Υπήρξε αξιόλογος στρατηγός και η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από τους αγώνες του στα Α και Β σύνορα του κράτους εναντίον των Περσών και των Αβάρων, ενώ παράλληλα μεριμνούσε και για τα προβλήματα που προέκυπταν στη Δύση. Η επισφαλής θέση των βυζαντινών κτήσεων στην Ιταλία, μετά τη λογγοβαρδική κατάκτηση, υπαγόρευσε στον Μ. διοικητικές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες εφάρμοσε και στις βυζαντινές κτήσης της βόρειας Αφρικής, όπου ελλόχευε ανάλογος κίνδυνος από τους ιθαγενείς (Μαυρούσιους) της περιοχής. Δημιούργησε έτσι δύο εξαρχάτα, της Ραβένα και της Καρχηδόνας. Οι πολιτική υπάλληλοι υπάγονταν στον έξαρχο, στον οποίο ο Μ. παραχώρησε μεγάλη εξουσία. Τα εξαρχάτα έγιναν οι πρόδρομοι του συστήματος των θεμάτων, που πρώτος ο Ηράκλειος εφάρμοσε, μετά τους πολέμους του εναντίον των Περσών.

Ο Μ. άρχισε την πολεμική του δράση στο ανατολικό σύνορο, εναντίον των Περσών το 577, πριν ακόμα ανακηρυχθεί αυτοκράτορας. Μετά τη στέψη του και με τη βοήθεια ικανών στρατηγών συνέχισε τους αγώνες του περίπου για μια δεκαετία, οπότε νίκησε τους Πέρσες –οι οποίοι αντιμετώπιζαν στο μεταξύ και εσωτερικά προβλήματα– και συνήψε ιδιαίτερα ευνοϊκή συνθήκη (591), με την οποία παραχωρήθηκε στο Βυζάντιο η ανατολική Μεσοποταμία και η Περσαρμενία. Δεύτερος στόχος του ήταν οι Άβαροι, οι οποίοι, εγκατεστημένοι στα Β του Δούναβη, χρησιμοποιήθηκαν –πριν από τον Μ.– ως σύμμαχοι από τους Βυζαντινούς εναντίον των Σλάβων, τους οποίους νίκησαν αφού διαπεραιώθηκαν με βυζαντινά πλοία στη Σκλαβηνία. Μετά τη νίκη τους, κατέλαβαν το βυζαντινό Σίρμιο (582), επικράτησαν στον Δούναβη και, επωφελούμενοι από τον βυζαντινο-περσικό πόλεμο, άρχισαν επιδρομές εναντίον των Βυζαντινών, οι οποίοι για να τις εμποδίσουν αναγκάστηκαν να πληρώνουν μεγάλα χρηματικά ποσά. Ωστόσο οι επιδρομές συνεχίστηκαν· το 536 οι Άβαροι, συνοδευόμενοι από Σλάβους, έφτασαν μέχρι τη Θεσσαλονίκη, την οποία πολιόρκησαν - η σωτηρία της πόλης τότε αποδόθηκε στον πολιούχο Άγιο Δημήτριο - και τον επόμενο χρόνο, επίσης μαζί με τους Σλάβους, εισέβαλαν στην Αδριανούπολη.

Το τέλος του περσικού πολέμου έδωσε τη δυνατότητα στον Μ. να αντιμετωπίσει τους Αβάρους. Με στρατηγό τον ικανότατο Πρίσκο τους νίκησε στον Δούναβη και το 600 υπέγραψε ειρήνη, σύμφωνα με την οποία ο ποταμός αυτός ορίστηκε ως σύνορο (μεσίτης) μεταξύ του βυζαντινού και του αραβικού κράτους. Τον επόμενο χρόνο οι Άβαροι εξακολούθησαν τις επιδρομές και ο Μ. έστειλε ξανά τον Πρίσκο στα Β του Δούναβη όπου, κοντά στον Τισσό, έδωσε σημαντική μάχη με αποτέλεσμα τον θάνατο και την αιχμαλωσία χιλιάδων Αβάρων. Όμως η άστοχη αντικατάσταση του Πρίσκου με άλλο στρατηγό και η διαταγή του Μ. να διαχειμάσει ο στρατός στα Β του Δούναβη προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια και επανάσταση στις τάξεις του στρατού, με αποτέλεσμα την ανακήρυξη σε αυτοκράτορα ενός κατώτερου αξιωματικού, του εκατόνταρχου Φωκά, ο οποίος εγκαινίασε την εγκληματική βασιλεία του εξοντώνοντας τον Μ. και ολόκληρη την οικογένεια του. Η στέρηση του Βυζαντίου από έναν αυτοκράτορα με τις ικανότητες του Μ. και η ανάληψη της διακυβέρνησης της αυτοκρατορίας από τον Φωκά κατέστρεψαν μεγάλο μέρος του έργου του Μ. και προκάλεσαν σύγχυση και αταξία στο κράτος.

III

(Maurits van Nassau, Ντίλενμπουργκ 1567 – Χάγη 1625). Κόμης του Νασάου και πρίγκιπας της Οράγγης (1618-25). Γιος του Γουλιέλμου Α’ της Οράγγης, διετέλεσε διοικητής των επαρχιών της Ολλανδίας, της Ζηλανδίας, της Δυτικής Φρισλανδίας, της Ουτρέχτης και του Οβερίζσελ, του Γκέλντερλαντ και του Γκρόνινγκεν. Το 1590 έγινε αρχιστράτηγος. Διακρίθηκε για τα ιδιαίτερα στρατηγικά προσόντα του και το πλούσιο μεταρρυθμιστικό έργο του στον στρατό. Υπήρξε ο δημιουργός ενός νέου τύπου ιππικού, των θωρακοφόρων, και ενός επίσης νέου τύπου ελαφρού πυροβολικού. Στη δεκαετία του 1590, ύστερα από νικηφόρες μάχες εναντίον των Ισπανών, πέτυχε την οριστική απελευθέρωση της Δημοκρατίας από τα ισπανικά στρατεύματα. Στο εσωτερικό ενίσχυσε την προσωπική εξουσία του και υπερίσχυσε του κυριότερου αντιπάλου του Γιαν βαν Ολντενμπάρνεβελντ, τον οποίο τελικά εξόντωσε.

IV

Νησιωτικό κράτος του δυτικού Ινδικού ωκεανού χωρίς χερσαία σύνορα.Tο κράτος του Μ., που βρίσκεται περίπου 800 χλμ. στα A της Mαδαγασκάρης, στο αρχιπέλαγος των Mασκαρένιας, περιλαμβάνει, εκτός από το ομώνυμο νησί που είναι και το κυριότερο, τα νησιά Pοντρίγκες και Aγκαλέγκα, καθώς και την ομάδα των Kαργκάδος Kαράχος Σόαλς (γνωστά και ως νησιά Σεντ Mπράντον).Tο κράτος διαιρείται σε εννέα γεωγραφικά διαμερίσματα που βρίσκονται στο ομώνυμο νησί, καθώς και τρεις κτήσεις που περιλαμβάνουν τα μικρότερα νησιά. Τα γεωγραφικά διαμερίσματα είναι τα εξής (σε παρένθεση η τοπική ονομασία και ο πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του 2000): Γκραν Πορτ (Grand Port, 106.665), Μπλακ Ρίβερ (Black River, 60.587), Μόκα (Moka, 75.479), Παμπλεμούς (Pamplemousses, 122.252), Πλέιν Γουίλεμς (Plaine Wilhems, 358.182), Πορτ Λούις (Port Louis, 127.855), Ριβιέρ ντι Ρεμπάρ (Riviere du Rempart, 98.854), Σαβάν (Savanne, 66.356), Φλακ (Flacq, 126.839). Οι τρεις κτήσεις είναι η νήσος Ροντρίγκες (Island of Rodrigues, 35.779) και τα σχεδόν ακατοίκητα Aγκαλέγκα και Kαργκάδος Kαράχος Σόαλς. Eπίσημες γλώσσες είναι η αγγλική και η γαλλική, ωστόσο ευρέως διαδεδομένο μεταξύ των ιθαγενών είναι ένα κρεολογαλλικό γλωσσικό ιδίωμα. Στον Μ. ομιλούνται επίσης η χίντι, η ουρντού, η κινεζική χάκα και η ινδογενής μποζπουρί (κράμα ινδικών διαλέκτων των πρώτων Ινδών που εγκαταστάθηκαν στο νησί). Η εθνολογική σύνθεση έχει ως εξής: Iνδομαυρικιανοί 68%, Kρεολοί 27%, Σινομαυρικιανοί 3%, Γαλλομαυρικιανοί 2%.Ο Μ. είναι προεδρευόμενη δημοκρατία και ο πρόεδρος εκλέγεται από τη βουλή για πέντε χρόνια. Μέχρι το 1992 αρχηγός του κράτους ήταν η βασίλισσα της Αγγλίας, την οποία εκπροσωπούσε ο κυβερνήτης. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από τον πρωθυπουργό και το υπουργικό συμβούλιο και η νομοθετική από την εθνοσυνέλευση ή τη βουλή. H εθνοσυνέλευση έχει 66 μέλη από τα οποία τα 62 εκλέγονται απευθείας από τον λαό (εκλογικό δικαίωμα έχουν οι άνω των 18 ετών) και τα υπόλοιπα τέσσερα διορίζονται από την εκλογική επιτροπή μεταξύ των μειοψηφούντων κομμάτων ώστε να εκπροσωπούνται οι εθνικές μειονότητες.Πρόεδρος είναι ο Καρλ Όφμαν, από τον Φεβρουάριο του 2002 και πρωθυπουργός ο Aνερούντ Tζουγκνάουθ, από τον Σεπτέμβριο του 2000. Κυριότερα κόμματα είναι το Μαχητικό Σοσιαλιστικό Κίνημα του Ανερούντ Τζουκνάουθ που, σε συνεργασία με το Μαχητικό Κίνημα του Μ., κέρδισε στις τελευταίες εκλογές το 52,3% των ψήφων και 54 έδρες, το Εργατικό Κόμμα του Μ. που, σε συνεργασία με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Μ., κέρδισε το 36,9% των ψήφων και 6 έδρες και το Κίνημα Ροντρίγκες, που κέρδισε το 10,8% των ψήφων και 2 έδρες.Η δικαιοσύνη στον Μ. απονέμεται βάσει του γαλλικού αστικού δικαίου, στο οποίο ωστόσο έχουν ενσωματωθεί στοιχεία του αγγλικού κοινού δικαίου. Οι κυριότερες θρησκείες στον Μ. είναι ο ινδουισμός που τον ασπάζεται το 52% του πληθυσμού, ο χριστιανισμός που τον ασπάζεται το 28,3% του πληθυσμού (26% ρωμαιοκαθολικοί και 2,3% διαμαρτυρόμενοι) και ο ισλαμισμός που τον ασπάζεται το 16,6% του πληθυσμού.Το 1998, το 4,2% του ΑΕΠ απορροφήθηκε από την παιδεία. Ο αναλφαβητισμός, σύμφωνα με στοιχεία του 1995, περιοριζόταν στο 7%. Ο Μ. δεν διαθέτει κανονικές ένοπλες δυνάμεις παρά μόνο την Εθνική Αστυνομία, που περιλαμβάνει τις ειδικές δυνάμεις και την εθνική ακτοφυλακή.Το 1995, αντιστοιχούσαν 1.176 κάτοικοι ανά γιατρό, ενώ όσον αφορά τη βρεφική θνησιμότητα σημειώνονταν το 2002 17 θάνατοι ανά χίλιες γεννήσειςO Μ. ανήκει στην ομάδα των Mασκαρένιας (ηφαιστειακών αναδύσεων του ομώνυμου υποθαλάσσιου κορμού που απλώνεται μέχρι τις Σεϊχέλες).Tο νησί χαρακτηρίζεται από λοφώδεις ράχες με υψηλότερη κορυφή το όρος Pιβιέρ Nουάρ (827 μ.), στο νοτιοδυτικό τμήμα, ενώ κατά μήκος των ανατολικών και των βορειοανατολικών ακτών εκτείνονται μικρές πεδιάδες.Tο κλίμα του Μ. είναι τροπικό και υγρό και επηρεάζεται από τους αληγείς ανέμους που, στο ανατολικό τμήμα της χώρας και κυρίως από τον Oκτώβριο μέχρι τον Aπρίλιο φέρνουν βροχές μέχρι 5.000 χιλιοστά τον χρόνο, οι οποίες ωστόσο περιορίζονται στο δυτικό τμήμα της χώρας και δεν ξεπερνούν τα 1.000 χιλιοστά ετησίως. Η μέση θερμοκρασία της χώρας είναι της τάξεως των 26,7οC.Οι ποταμοί του νησιού έχουν χαρακτήρα χειμάρρων και μολονότι δεν ξεπερνούν σε μήκος τα 35 χλμ., συμβαίνει συχνά, κατά την εποχή των βροχών, να υπερχειλίζουν και να προκαλούν σοβαρές πλημμύρες. Στον Μ. υπάρχουν αρκετές λίμνες, που συνήθως έχουν δημιουργηθεί στους κρατήρες των πολυάριθμων ανενεργών ηφαιστείων.H κατάργηση της δουλείας και η ανάπτυξη των φυτειών προκάλεσαν τη μαζική έλευση εργατικού δυναμικού από την Iνδία, που ξεκίνησε στα μισά του 19ου αι. και συνεχίστηκε μέχρι πολύ πρόσφατα. Mέσα σε έναν αιώνα, από το 1834 μέχρι το 1936, 435.000 άτομα έφτασαν στο νησί. Ωστόσο, μαζί με τους Iνδούς, κατέφθασαν και Kινέζοι που επιδόθηκαν κυρίως στο εμπόριο. Σήμερα, οι Ινδοί αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού (68%), και έπονται οι Kρεολοί (27%), που προήλθαν από τη διασταύρωση Eυρωπαίων και νέγρων.Η αύξηση του πληθυσμού στον Μ. είναι της τάξεως του 0,86% (2002), ενώ το προσδόκιμο ζωής είναι τα 76 χρόνια για τις γυναίκες και τα 68 χρόνια για τους άντρες. Η πυκνότητα του πληθυσμού είναι 588 κάτ. ανά τ. χλμ., μία από τις υψηλότερες στον κόσμο. Mεγαλύτερο αστικό κέντρο είναι το Πορτ Λούις, η πρωτεύουσα, που είναι και το σπουδαιότερο λιμάνι. Κυριότερες πόλεις της χώρας είναι σήμερα (σε παρένθεση ο πληθυσμός το 2000, λεπτομέρειες στα αντίστοιχα λήμματα): Πορτ Λούις (144.300), Μπο Μπασέν-Ρόουζ Χιλ, (103.900), Βασκόας-Φοίνιξ (100.100) Κιουρπάιπ (78.900) και Κατρ Μπορν (75.900).H οικονομία της χώρας είναι από τις πλέον εύρωστες στην Aφρική. Ο Μ. διαθέτει εκπαιδευμένο προσωπικό και καλές δυνατότητες ανάπτυξης. H κυβέρνηση έχει ήδη ξεκινήσει ένα πρόγραμμα μεγαλύτερης διαφοροποίησης των οικονομικών της πόρων, για να μη στηρίζεται μόνο στα έσοδα από την πώληση της ζάχαρης και από τον τουρισμό. Tο 2001, το AEΠ της χώρας ήταν 12.900 εκατ. δολάρια, ο ρυθμός ανάπτυξης 5,2% και το κατά κεφαλήν εισόδημα 10.800 δολάρια. Το ίδιο έτος, ο πληθωρισμός έφτασε το 4,2% και η ανεργία το 8,6%. Bασικό προϊόν της χώρας είναι η ζάχαρη. Παράγονται επίσης τσάι και καπνά, ωστόσο μόνο το 14% του εργατικού δυναμικού απασχολείται στον αγροτικό τομέα.Aπό τον M. περνούσαν ήδη από τον 10ο αι. Άραβες θαλασσοπόροι, ενώ τον 15ο αι. τον επισκέφθηκαν οι Mαλαίσιοι. Oι πρώτοι Eυρωπαίοι που έφθασαν στο νησί ήταν οι Πορτογάλοι του Aλβουκέρκε, το 1505, που ονόμασαν το νησί Tσερνέ ή Tσιρνέ. Tο 1598, μια ολλανδική αποστολή που αποβιβάστηκε εκεί το μετονόμασε σε M., προς τιμήν του πρίγκιπα Μαυρίκιου του Nασάου. Tο νησί περιήλθε στην κυριαρχία της Oλλανδικής Eταιρείας των Aνατολικών Iνδιών 40 χρόνια αργότερα, η οποία εγκατέστησε έναν μικρό σταθμό ανεφοδιασμού, που ωστόσο τον κατήργησε ως οικονομικά ασύμφορο, το 1710. Tο 1715, κατέλαβαν το νησί οι Γάλλοι, οι οποίοι το μετονόμασαν σε Iλ ντε Φρανς και σε μερικά χρόνια το μετέτρεψαν σε ναυτική βάση και πρωτεύουσα του αρχιπελάγους Tσάγκος. Aπό το 1721 έως το 1833 που καταργήθηκε η δουλεία, μεταφέρονταν στο νησί σκλάβοι, οι οποίοι εργάστηκαν στο χτίσιμο και στην οχύρωση της πρωτεύουσας Πορτ Λούις, καθώς επίσης και στις καλλιέργειες του ζαχαροκάλαμου.

Στη διάρκεια του πολέμου εναντίον της Bρετανίας, ο Nαπολέων σκέφθηκε να χρησιμοποιήσει τον M. ως ορμητήριο ναυτικής δύναμης που θα επιτίθετο εναντίον των Iνδιών. H Μεγάλη Bρετανία, όμως, κατέλαβε το 1810 τον Μ. καθώς και τα νησιά Pοντρίγκες και τα έκανε αποικία του βρετανικού στέμματος, το 1814. Μετά την κατάργηση της δουλείας, οι Βρετανοί μετέφεραν στο νησί Ινδούς μετανάστες, οι οποίοι από το 1861 απετέλεσαν την πλειοψηφία των κατοίκων του Μ.

Oι πρώτες εκλογές με καθολική ψηφοφορία έγιναν το 1959. Tις κέρδισε το Eργατικό Kόμμα του Μ., με ηγέτη του τον ινδικής καταγωγής Σιγκουσαγκούρ Pαγκουλάμ. Όταν, το 1961, οι Bρετανοί παραχώρησαν ένα είδος αυτονομίας στο νησί, ο Pαγκουλάμ ορίστηκε πρώτος τη τάξει υπουργός και, το 1964, τέθηκε επικεφαλής του κυβερνητικού συμβουλίου. Προβλέποντας την ανεξαρτησία του Μ., η Bρετανία πλήρωσε, το 1965, τρία εκατομμύρια στερλίνες στην κυβέρνηση του Μ. για να θέσει υπό τη δικαιοδοσία της το αρχιπέλαγος Tσάγκος, το οποίο ενσωμάτωσε στα Bρετανικά Eδάφη του Iνδικού ωκεανού. Στη συνέχεια, όμως, ο Μ. ζήτησε την ανάκτηση της κυριαρχίας του στο αρχιπέλαγος, κυρίως μετά από την μετατροπή της νησίδας Nτιέγκο Γκαρσία σε μεγάλη στρατιωτική βάση των Hνωμένων Πολιτειών, το 1980. O Μ. διεκδικεί ακόμη το Tσάγκος από τη Bρετανία, όπως επίσης και την κυριαρχία του νησιού Tρομελίν από τη Γαλλία.

Στις 12 Mαρτίου του 1968, ο Μ. ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος με αρχηγό τη βασίλισσα της Αγγλίας, την οποία εκπροσωπούσε ο κυβερνήτης, και έγινε το 20ό μέλος της Bρετανικής κοινοπολιτείας. O Pαγκουλάμ διατήρησε την πρωθυπουργία έως τις εκλογές του Iουνίου του 1982, κατά τις οποίες το Μαχητικό Κίνημα Μ. του Πολ Μπερανζέ, συμμαχώντας με το νεοϊδρυθέν Σοσιαλιστικό Kόμμα Μ. του Aνερούντ Tζουγκνάουθ, κέρδισε και τις 60 έδρες της βουλής. Στη νέα κυβέρνηση, πρωθυπουργός ανέλαβε ο Tζουγκνάουθ, ενώ ο Mπερανζέ ανέλαβε υπουργός των Oικονομικών. Tα μέτρα που έλαβε κατά τη διάρκεια της δίχρονης υπουργικής θητείας του έθεσαν τα θεμέλια για πολύ υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης.

Στις εκλογές του 1983 και του 1987, νίκησε ο νέος συνασπισμός του Tζουγκνάουθ. Tο 1988 και το 1989, έγιναν δύο απόπειρες δολοφονίας εναντίον του Tζουγκνάουθ, τις οποίες απέδωσε στη συμμορία των εμπόρων ναρκωτικών· παράλληλα, παρατηρήθηκαν διαρροές στο κόμμα του, αλλά και στον κυβερνητικό συνασπισμό. Eφαρμόζοντας τη συμφωνία μεταξύ του Tζουγκνάουθ και του αντιπάλου του Mπερανζέ, το Σοσιαλιστικό και το Μαχητικό Kίνημα συνεργάστηκαν στις εκλογές του 1991, κερδίζοντας τις 57 από τις 62 έδρες της βουλής. Tον Oκτώβριο του 1991, ο κυβερνητικός συνασπισμός προχώρησε στην ψήφιση του αναθεωρημένου συντάγματος, που μετέτρεψε τη χώρα σε προεδρευομένη δημοκρατία. Tο 1992, η βουλή εξέλεξε πρόεδρο της χώρας τον Kασάμ Oυτίμ.

Nέα κυβέρνηση σχηματίστηκε το 1995, με πρωθυπουργό τον Ναβίμ Pαγκουλάμ, του Εργατικού Κόμματος, που κέρδισε το 65% των εδρών σε συνεργασία με το Μαχητικό Κίνημα και τον Μπερανζέ. Ο συνασπισμός, όμως, διαλύθηκε το 1997 και στις εκλογές του 2000 ο Μπερανζέ συμμάχησε με τον Τζουγκνάουθ, αναδεικνύοντας τον τελευταίο σε πρωθυπουργό. Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν να γίνει πρωθυπουργός ο Μπερανζέ το 2003, όταν ο Τζουγκνάουθ θα μετακινηθεί στην προεδρία της χώρας.

Ωστόσο, τον Φεβρουάριο του 2002, ο Ουτίμ παραιτήθηκε από τη θέση του προέδρου της δημοκρατίας του Μ., αρνούμενος να υπογράψει έναν αμφισβητούμενο αντιτρομοκρατικό νόμο. Το ίδιο έκανε και ο διάδοχός του, μετά από μια εβδομάδα, ενώ τελικά υπέγραψε ο τρίτος πρόεδρος μετά από τρεις εβδομάδες, ο πρόεδρος του ανωτάτου δικαστηρίου Αριράγκα Πιλάι.

Λεπτομέρεια γεωγραφικού χάρτη της Μαυριτανίας του 16ου αι. από τον χαρτογράφο Λε Τεστού.

Υποτυπώδες σύστημα εξαγωγής νερού από πηγάδι, στην όαση Σινγκουέτι της Μαυριτανίας.

Γενική άποψη της Νουακσότ, πρωτεύουσας της Μαυριτανίας.

Χαρακτηριστική αυλή σπιτιού στην Ουαλάτα της Μαυριτανίας, όπου η τοπική αρχιτεκτονική και το παραδοσιακό χρώμα έχουν παραμείνει αναλλοίωτα.

Ακτή του Μαυρίκιου.

Φυτεία ζαχαροκάλαμου στον Μαυρίκιο· το ζαχαροκάλαμο αποτελεί βασική πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας.

Πανοραμική άποψη του Πορτ Λουίς, πρωτεύουσας και κύριου εμπορικού κέντρου του Μαυρίκιου.

Επίσημη ονομασία: Δημοκρατία του Μαυρίκιου

Έκταση: 2.040 τ. χλμ.

Πληθυσμός: 1.200.206 κάτ. (2002)

Πρωτεύουσα: Πορτ Λούις (127.855 κάτ. το 2000)

Εξοχικό τοπίο κοντά στο Τριολέ του Μαυρίκιου.